Two worlds in one country..

Na een geweldige Safari ging het dan toch echt allemaal weer beginnen.. Deze week heeft me weer goed doen beseffen hoe groot de verschillen tussen arm en rijk zijn!

Jael d'r iPhone heeft het begeven dus gingen we op zoek naar een nieuwe telefoon. Het moment dat we de iPhone 6 onder onze neus geschoven kregen met de vraag of we die wilden kopen brak mijn Afrikaanse klomp! Een winkeltje in een achterstandsbuurtje, het stroom uitgevallen, bedelende mensen op straat, kindjes zonder schoentjes, maar wel de iPhone 6... HOE DAN?? 'Fly over from USA' zegt de verkoper, gewoon als of het de normaalste zaak van de wereld is dat hij de iPhone 6 verkoopt terwijl er buiten zijn winkel talloze mensen zijn die soms dagen geen eten hebben omdat er geen geld is. Uiteindelijk een nieuwe telefoon gekocht en is de afstand tussen Afrika en Nederland voor haar en vrienden/familie weer een stuk kleiner geworden!

Woensdag was er niet veel te doen in het ziekenhuis.. Lijkt wel alsof de 'babyboom' over is, ik wist niet dat dat hier ook mogelijk was, echt koude winters hebben ze volgens mij niet.. Na wat rond dwalen met onze Hollandse zielen onder onze armen, hebben we besloten het ziekenhuis te verlaten en naar de babyorphanage te gaan omdat ze onze hulp daar waarschijnlijk beter konden gebruiken.
Het weeshuis is mooi opgezet met een grote tuin voor de kinderen om het zo aangenaam mogelijk te maken. Vanaf de buitenkant lijkt alles zo mooi, maar de verhalen van de kinderen zijn hartverscheurend.. Gevonden langs de weg, achtergelaten in het ziekenhuis, bij het afval neergelegd en sommige afgestaan omdat ze niet aan de verwachtingen van de ouders voldoen vanwege een beperking. Kinderen van nog geen week oud verblijven in het weeshuis, dan te bedenken dat er zoveel moeite wordt gedaan als je een kind wil adopteren in Nederland, er zijn hier zoveel hulpeloze kinderen die een warm thuis verdienen! Alle kinderen in het weeshuis willen je aandacht, ze willen allemaal met je spelen en er zijn momenten dat er 3 kleintjes huilen en je een keuze moet maken welke je op wilt tillen.. Hartverscheurend om zulke jonge leventjes al zo vroeg kapot te zien gaan wetende dat er in Nederland zoveel stellen zijn die geen kinderen kunnen krijgen en graag zo'n kind een warme stabiele omgeving willen bieden!

1 van de dokters waar we mee samen werken in het ziekenhuis had 's middags een voetbalwedstrijd en had ons gevraagd te komen kijken! Ja.. Een voetbalveld, het gras is vast groener aan de overkant want dit gras was vooral droog en bruin! Onder werktijd even een potje voetballen, because this is Africa!!

In het ziekenhuis hebben we bij de wondverzorging geholpen.. Wondverzorging kan je hier beter omschrijven als: ik heb een wond, weinig spullen dus ik maak er wel wat van.. Op het moment dat we binnen kwamen zat er een man met een wond over zijn hele onderbeen, met zijn been boven de gootsteen moest ik er water op gooien en de 'dokter' ging met een pincet over dat been heen alsof hij de vloer aan het dweilen was.. Vel eraf, beetje jodium er op, broek laten zakken en naar huis.. Nou, dat was wel even een klap in ons gezicht! Het woord wondverzorging was ver te zoeken..
Op het moment dat we dachten dat het niet erger kon kwam er een dame van onze leeftijd binnen met een hand zo dik als een olifantenpoot. De ontsteking zat vanaf haar vingers tot aan haar pols en moest open gesneden worden.. Voor de dokter iets ging doen moest ze eerst betalen, anders zou hij niks doen, hele discussie in het Swahili (lees: Chinees) en uiteindelijk ging ze geld halen, omgerekend 2,50eu. Ik zal de details besparen want het was te smerig en te onmenselijk om aan te zien.. We moeten de dame vasthouden omdat ze anders de dokter zou slaan vanwege de pijn.. Maar onze 2e Afrikaanse klomp brak opnieuw op het moment dat hij met hetzelfde pincent als van de man haar volledige hand in ging om het van binnenuit schoon te maken.. Ja, 'schoon maken'.. Om vervolgens een stuk handschoen af te knippen en dat in haar hand achter te laten, omdat ze dat wel vaker doen en er schijnt te werken?! Wat is er gebeurd met alle literatuurstudies die ik moest doen over wondverzorging, dat hebben ze hier volledig gemist volgens mij..

Je denkt wanneer je hier een maand bent je gewend raakt aan de dingen die om je heen gebeuren.. Maar deze week was weer zo confronterend hoe groot de verschillen binnen een paar meter zijn, nog niet gesproken over de verschillen met thuis! Zaterdag hebben we een heerlijk dagje aan een prachtig zwembad gehad, heel rustig en vredig, maar loop de poort van het hotel uit en er heerst een complete chaos van honderden auto's op straat en overal ligt verbrand afval.

Zondag zijn we met een aantal vrijwilligers met een lokaal gezin naar de kerk gegaan. Wat ik daar zag is onbeschrijfelijk, zoveel passie en zoveel liefde voor het geloof de mensen hier hebben. Ik had niet het gevoel alsof ik in de kerk was maar eerder een soort festival waar iedereen zingt en danst en met hun handen boven hun hoofd staat los te gaan.. Prachtig om te zien, de mensen hebben zo weinig en het geloof is hun stabiele basis!
Het huis waar de familie woont is niet meer dan een paar vierkante meter, de woonkamer, een slaapkamer waar de 5 kinderen slapen, een 'binnentuin' en een 'open keuken', letterlijk open keuken want het is gewoon in de buitenlucht. Maar hoe weinig die mensen dan ook hebben, ze zijn bereid je op dat moment alles te geven! (&dan te bedenken dat ik gisteren met m'n kont aan het zwembad lag met m'n cocktail..)