Adem in &uit..

Een intensief en frustrerend weekje ziekenhuis achter de rug..

Bij de aidskliniek worden boxen pillen aangeleverd per 1000stuks, hier moeten doosjes van 60 gemaakt worden. Doosjes zeg ik al verkeerd, er moet van de bijsluiter een trechter worden gevouwen. Als je de trechter hebt mag je 60 pillen tellen, erin doen &alsof het nog niet erg genoeg is moet je het nog op een speciale manier dichtvouwen! (Lijkt wel Chinese vouwkunst!) Vanaf het begin al vermoeiend, laat staan als je twee boxen verder bent, echt gekkenwerk!
Ook hebben we een hele fijne dag achter de rug waarbij de chaos in de dossiers naar voren kwam. Bijna geen enkel dossier kunnen vinden, drie verschillende kamers met dossiers, elk dossier 100x in je handen om de naam te controleren. De patiënten blijven maar wachten tot je hun dossier hebt gevonden.. Sommige mensen zitten daar een paar uur alleen maar te wachten tot wij het dossier vinden..
Dit kon zo niet langer, ik werd er schijtchagrijnig van.. Zo frustrerend om alles zo vaak in je handen te hebben en blijven zoeken. Heb ik helemaal geen geduld voor! De volgende dag zijn we begonnen met het ordenen van de chaos, het merendeel van de dossiers staan nu op de plek waar ze horen, hopelijk hebben we elk dossier nu maar 50x in onze handen!

Een patiëntje wat indruk op mij heeft gemaakt was de kleine Maria.. Nog geen 4 jaar oud, ondeugend, vrolijk en spring levend en HIV positief. Voor 10 minuten lang heeft ze geroepen: 'hello, how are you?' Je kon antwoorden of niet, ze bleef hetzelfde roepen. Ze durfde in het begin niet dichterbij te komen (ze moest toch een uur of 2 wachten op haar dossier en vervolgens op de dokter dus nam ze de tijd om aan ons blanke te wennen), na een poosje kwam ze steeds dichterbij en toen ze eenmaal over haar 'angst' heen was hebben we samen zitten kleuren.

Naast pillenpakketjes hebben we deze week ook andere pakketjes gemaakt. Pakjesavond kwam voor ons wel heel vroeg dit jaar! Met wat doeken de verpleegkundige hulpmiddelen wat oppoetsen (roest valt niet weg te poetsen) vervolgens in dezelfde doeken wikkelen, strikje erom en klaar om steriel gemaakt te worden. Deze pakketjes worden gebruikt bij de wondverzorging en bij kleine chirurgische ingrepen.

Wat deze week de meeste indruk heeft gemaakt was toch wel een dame van onze leeftijd die 15 weken zwanger was en een miskraam had. Ik kan beter zeggen 'miskraam', we konden het al niet plaatsen dat ze zo vrolijk op het bed lag (buiten de pijn om). De dokter vertelde ons dat ze drugs had genomen om er zeker van te zijn dat het kind dood is. Abortus is namelijk illegaal, dus ja.. Dan neem je maar drugs om een miskraam op te wekken natuurlijk?!
Op het moment dat wij even gingen kijken hoe het met haar ging had zij zojuist het kindje verloren en trok vol trots de doek waar zij onder lag omhoog.. Een plas bloed met in het midden een heel klein mensje.. Ik denk ongeveer 10cm groot, alles er op en eraan. Een best indrukwekkend beeld.. Maar het moment dat je omhoog kijkt naar de 'moeder' en een lach op haar gezicht ziet.. Onbeschrijfelijk wat je dan van binnen voelt.
Vervolgens ging de dokter haar baarmoeder schoonmaken omdat niet alles op de natuurlijke manier door het lichaam is uitgescheiden. In Nederland gebeurd dat onder narcose, maar hier.. Eendenbek erin, paar zelfgevouwen gazen op een roestige staaf en gewoon roeren alsof je koffiepauze hebt.. De vrouw verging van de pijn, moeilijk om aan te zien maar in dit geval had ze hier toch echt zelf voor gekozen.

Na deze opnieuw indrukwekkende week in het ziekenhuis zijn we vandaag aangekomen op Zanzibar om te genieten van een weekje vakantie! Even gedachten verzetten en volgende week weer naar het ziekenhuis voor meer indrukwekkende ervaringen.