Keizersnede

Ja.. &opnieuw weet ik weer niet waar ik moet beginnen, er gebeurt zo onwijs veel op een dag!

In de ochtend hebben ze een soort van overdracht, de belangrijke punten over patiënten doen ze in het Engels en daarna gaan ze een uur Swahili spreken (echt heel fijn om 7:30 's ochtends)..

Na de overdracht moeten de bedkastjes van de patiënten schoongemaakt worden (3 kamers totaal van ik denk 20 bedden) allemaal met hetzelfde water en dezelfde sopdoek.. Je kan wel nagaan dat alle kastjes nu super schoon zijn! Voor het eerst in m'n leven heb ik me gediscrimineerd gevoeld voor wie ik ben.. De verpleegkundige welke werkzaam in het ziekenhuis zat maar ordes uit te delen wat we moesten doen door aan ons jasje te trekken en te wijzen terwijl ze zelf met haar handen over elkaar staat.. Bah, wat voelde dat vervelend zeg! Maar een deel van de patiënten waren ons dankbaar &daar doe je het uiteindelijk voor!

Nadat Jael en ik onze frustraties hadden doorgesproken met elkaar, zou er een keizersnede plaats vinden! Gisteren wilden we daar niet bij zijn ivm de bevallig die we al meegemaakt hadden. Vandaag nieuwe ronden, nieuwe kansen dus let's go!
Ze hebben een kast in de omkleedruimte met allemaal groene pakjes: 'one size, fits nobody'. Ik denk dat ik wel 5x in die broek pas! Dan komen de crocs die eronder moeten... De operaties worden namelijk uitgevoerd op crocs of rubber laarzen, allemaal verkrijgbaar vanaf maar 42.. Dat past zo goed als iedereen toch?
De voorbereidingen duurde belachelijk lang, een infuus prikken is schijnbaar best lastig.. Althans als je ziet wat voor naalden ze gebruiken denk ik dat dat best lastig is! Zo'n grote infuusnaald heb ik werkelijk nog nooit gezien. Het zetten van de ruggenprik was nog schokkender.. 'Oh, de anesthesist werkt vandaag niet..' Dan doet de verpleegkundige het toch gewoon! De ruggenprik was niet helemaal goed gegaan, na 10 pogingen heen en weer en een kreunende vrouw van de pijn kon ze nog steeds haar benen bewegen gedurende de hele keizersnede! Nog veel erger, wat ik echt niet kon aanhoren.. Het gekreun van de pijn... Daar ben ik zo van geschrokken! Toen hebben ze haar iets gegeven waardoor ze in slaap viel, hopelijk heeft ze daarna niks meer gevoeld! En ohja, deze keizersnede doen ze niet horizontaal maar verticaal.. Het is echt een bizarre wond die zij na de operatie heeft!

De keizersnede verliep niet helemaal vlekkeloos.. Ze kregen de baby namelijk niet uit de buik. Er werd iemand naar buiten gestuurd om de directrice te halen, zij kwam aanrennen op haar crocs en in haar eigen kleding om het kind eruit te halen! Dit was voor het eerst dat ik mensen zag stressen hier.. De 'hakuna matata' mentaliteit was in 1 klap helemaal weg! Flink wat duw en trekwerk, aardig wat bloedverlies en het kind is er uit.
Het kind huilde niet, het kind ademde niet.. Na reanimatie en beademing begon het kind uiteindelijk te huilen! Nou, op dat moment kon ik ook wel janken! Het was zo schokkend wat ik allemaal gezien had die 2uur in de operatiekamer, wat een ontlading om het gehuil van een baby te horen.

Na de keizersnede zijn we naar huis gegaan, we waren mentaal helemaal leeg! Gelukkig hebben we elkaar en konden we er samen over praten.. Het was een indrukwekkende dag, ondanks alle shocks probeer ik te accepteren dat dit de manier van leven is hier. Het is lastig omdat je weet dat het anders kan! Ik weet in ieder geval wel dat er heel veel te leren en te doen is in het ziekenhuis. Maar nu eerst weekendje weg met het huis naar moshi &dan maandag weer met frisse moed een nieuwe week in het ziekenhuis!